Het ganglion van Gasser is een zenuwknoop die tussen de schedelbasis en de hersenen is gelegen. Hieruit ontstaat de nervus trigeminus of drielingszenuw, die verantwoordelijk is voor het gevoel in het aangezicht en een groot deel van de mondholte.

Een klassieke trigeminusneuralgie is een pijnsyndroom dat spontaan ontstaat, soms door een conflict van een bloedvat dat drukt op de zenuw ter hoogte van het foramen ovale (de opening in de schedel tussen de hersenen en het aangezicht waarboven de zenuw zich bevindt) doch soms zonder duidelijke oorzaak. Klassieke trigeminusneuralgie reageert gewoonlijk goed op bepaalde soorten medicatie tegen zenuwpijn. Deze medicatie is veel minder efficiënt bij pijnlijke trigeminusneuropathie, met aangezichtspijn in 1 of meerdere takken van de nervus trigeminus ten gevolge van trauma, heelkunde of na een zona van het aangezicht.

Trigeminusneuropathie is, zeker bij hoge pijnscores, zeer therapieresistent. Het belangrijkste bij deze pathologie is dat er geen verdere schade aan de trigeminuszenuw wordt aangebracht, gezien dit de pijn doet toenemen. Een behandeling met pulsen van energie en aan lage temperatuur (pulsed radiofrequente behandeling) kan dus veilig geprobeerd worden, maar een gecontroleerde opwarming (continue radiofrequente behandeling) of andere technieken die de zenuw (gecontroleerd) beschadigen zijn bij deze patiëntengroep absoluut uit den boze. Bij falen van deze therapieën komen patiënten in aanmerking voor neurostimulatie.

Neurostimulatie van het ganglion van Gasser wordt al lang succesvol toegepast, initieel via uitgebreide neurochirugie, doch tegenwoordig is een minimaal invasieve techniek mogelijk. Onderhuidse elektroden die worden ingeplant voor oppervlakkige stimulatie van 1 of meerdere takken van de nervus trigeminus zijn ook soms een optie.

Neurostimulatie is een therapie die vergelijkbaar is met een pacemaker, maar dan voor het zenuwstelsel. Hierdoor worden pijnprikkels beïnvloed en afgezwakt, nog voor ze de hersenen bereiken. Dit gebeurt doormiddel van een dunne draad met geleidende contactjes aan het uiteinde, hetgeen we een elektrode noemen, die we aansluiten aan een batterij die pulsen afgeeft ter hoogte van het ganglion van Gasser of de oppervlakkige takken van de nervus trigeminus.

De therapie werkt door het pijngebied te bedekken met aangename tintelingen, zodat deze tintelingen het pijnlijke signaal afzwakken nog voor ze de hersenen bereiken. Wanneer we ons hoofd stoten gaan we er automatisch over wrijven, waardoor we een vergelijkbaar mechanisme activeren.

Tijdens deze proefperiode is er een verbinding tussen de elektrode(s) en de buitenwereld, via een verlengkabel die doorheen de huid komt en op een externe batterij is aangesloten. De elektrode(s) die bij de proef worden opgeschoven zijn degene die definitief ingeplant blijven, zodat de instellingen van de tijdelijke externe batterij gewoon op de geïmplanteerde batterij kunnen gekopieerd worden. De extensiekabel die naar buiten kwam wordt uiteraard niet ingeplant, daar deze als “vuil” te beschouwen is. Dagelijkse verzorging van de huid waar de extensiekabel tijdens de proef naar buiten komt door thuisverpleging is dan ook een must, zeker tijdens de eerste dagen, om infecties te voorkomen. Patiënten die bij ons een kandidaat worden geacht voor een proef met gelijk welke vorm van neurostimulatie worden steeds psychologisch gescreend, daar we weten dat de mentale toestand een duidelijke impact heeft op pijnklachten. Globale pijn die wordt ervaren is de som van twee opstijgende zenuwbanen min de invloed van een dalende zenuwbaan die deze opstijgende banen moet temperen. Deze dalende baan ontstaat in het emotionele systeem.